#Blog: Mooi Terneuzen

“Hé Kim, jij zei toch dat je wel eens hardloopt?” Daar begon het eind 2017 mee. Vervolgens zei ik toe mee te lopen in estafetteteam Manifit tijdens de Marathon Zeeuws-Vlaanderen, me kort daarna met enige vrees afvragend waar ik nu precies aan begonnen was. Dat het uit zou monden in zo’n topdag als afgelopen zaterdag, dat wist ik toen nog niet.

Ik deed maar een dotje

Omdat ik niet de aller slechtste tijd ‘ever’ wilde neerzetten en zeker niet ten overstaan van een paar honderd mensen half dood in Terneuzen over de finishlijn wilde strompelen, begon ik meteen vol goede moed aan mijn trainingen. Ik had geen idee hoe je zoiets optimaal opbouwt, ik deed maar een dotje. Maar half april was ik er toch klaar voor.

D-day

De grote dag, zaterdag 21 april, begon vroeg. Om 6.10 uur werd ik wakker. En ik bedoel wakker. Ogen wijd open, zenuwen door m’n hele lijf. Vijf uur later stond ik eindelijk te klappen bij de start van de vijfhonderd échte bikkels, de volledige marathonlopers. Dankzij de gezellige sfeer begonnen mijn zenuwen langzaam wat te zakken. Ons eerste teamlid startte en vanaf dat moment reden we van wisselpunt naar wisselpunt. Hoe fantastisch om daar al die lopers steeds voorbij te zien komen en hen met vele anderen aan te moedigen. Wat een sfeer!

Daar ging ik dan

Op Schapenbout was het mijn beurt. Eindelijk. Na uren wachten had ik er echt zin in om mijn deel, het laatste stuk van Schapenbout tot Terneuzen, te lopen. Ik was wel al verteld dat het lopen van de estafettemarathon makkelijker is dan een trainingsronde. De mensen aan de kant geven je steeds wat extra energie. Zo was het ook echt. Na een tijdje hoorde ik bij Margrette muziek van achter een dijkje komen. Toen ik de bocht omkwam, werd ik, zoals alle andere lopers, onthaald met luid applaus en succeswensen. Zo gaaf! Ook langs de rest van het parcours hoorde je regelmatig ‘Kom op, je kunt het’, ‘Je gaat hartstikke lekker’ en ‘Knap hoor, ga door!’ Ik krijg er nog een brok van in m’n keel.

Nog een flink eindje

Toch begin je op den duur je beentjes wel wat te voelen. Maar dan is er nog de omgeving. De Otheense kreek bijvoorbeeld. Hartstikke mooi. In de verte zie je de appartementencomplexen aan de Westerschelde al staan. Daar moet je heen. Maar dat is nog een flink eindje. Geen punt, want ook in Terneuzen hadden veel mensen een plekje uitgekozen om je de laatste kilometers vooruit te klappen en te roepen. Op bankjes aan een mooi watertje, in hun voortuin in Othene en op de dijk, in het verfrissende windje.

Mooi Terneuzen

Zo om me heen kijkend besefte ik dat ik Terneuzen en omgeving eigenlijk helemaal niet kende. Voor mij was het die grote stad met al zijn industrie. Nu zag ik de vriendelijkheid van de mensen en de schoonheid van de omgeving. Was het de euforie van ‘ik ben er bijna’? Nee, volgens mij niet. Ik keek nu voor het eerst eens anders naar deze Zeeuwse stad. Een stad met een bijzondere ligging, prachtige uitzichten, mooie plekjes en, zo merkte ik na de finish, ook een gezellige markt. Daar hebben we nog uren van onze prestatie nagenoten. Het was een topdag. Bedankt organisatie, bedankt vele vrijwilligers, bedankt teamgenoten, coach en supporters en bedankt mensen in Hulst, Terneuzen en alle dorpen er tussenin voor de geweldige ambiance.

Kim de Booij