Herstel, hobby en hoop – Mijn leven na een beroerte
Het is 29 oktober dag van de beroerte en om aandacht te vragen voor dit belangrijke onderwerp zijn wij langs gegaan bij Rita, die enkele maanden geleden getroffen werd door een beroerte. Nu wil ze heel graag haar verhaal vertellen over de gevolgen en haar herstel om anderen te inspireren.
“Je wereld staat op z’n kop”
“Ik ben Rita Bardoul-Desender. Geboren te Assenede (België) in 1955. Op 28 juni werd ik getroffen door een CVA (beroerte). Ik had het in eerste instantie niet door dat ik het kreeg. Ik liep wel moeilijk, maar dit gebeurt vaker door reuma. Ik merkte het pas toen ik aan het typen was en echt verbazend veel fouten maakte, terwijl ik normaal heel snel kan typen. Ook begon ik moeilijk te praten en mijn man zei dat mijn mond ging hangen. Toen hebben we de huisarts gebeld en voor ik het wist lag ik in het ziekenhuis op de spoed. In de loop van de middag raakte ik aan mijn linkerkant in een verlamming. Je wereld en die van je naasten staat dan echt op z’n kop in een paar uur tijd.
Het is erg belangrijk om de symptomen van een beroerte te herkennen, want hoe eerder je in het ziekenhuis bent, hoe minder de schade is. Het klopt allemaal wat ze zeggen over de symptomen: scheve mond, verwarde spraak en een lamme arm.
Na 10 dagen in het ziekenhuis en 9 weken revalidatie in Ter Schorre kon ik weer naar huis. Ik moest opnieuw leren lopen. Ik heb voor mezelf de keuze gemaakt om te vechten als een leeuw. Ik heb hersenletsel, maar enkel lichamelijk. Sommige verbindingen naar mijn arm en been zijn stuk. Ik heb 5 keer per week fysio en verplichte rust om nieuwe verbindingen te maken. Mijn leven is uiteraard nog steeds een roller coaster en ik loop nog steeds tegen beperkingen aan, maar er zijn nog zoveel dingen die ik wel kan. Lezen, koken, poetsen en zelfs langzaam lopen. Het allerbelangrijkste is fotografie voor mij. Ik kan nog fotograferen en uitleven in de kunst hiervan. Ik heb geluk gehad, mijn verstandelijke vermogens en mijn ogen zijn gespaard gebleven.”
De man van Rita, Ed, zegt dat ze er ook humor in brengen door soms een grapje of een opmerking over de situatie te maken. Bijvoorbeeld dat ze ‘ toch niet wegloopt’. Ook hij merkt duidelijk verbetering in de situatie en geeft als voorbeeld het in de auto gaan zitten. Dit was eerst een lastige opgave, maar nu gaat Rita zelf de auto in. “Door de kleine dingen te waarderen, blijf je hoop houden op een volledige genezing, want elke stap is er één”, zegt Ed. Beiden benadrukken ze dat positief blijven heel erg belangrijk is.
Herstel, hobby en hoop
“Ik teken en schilder al zo lang ik me kan herinneren en ik lees heel veel boeken. Ik fotografeer al sinds ik een kind was als hobby door mijn vader. Ik keek altijd uren met hem mee. Overal op de wereld ligt foto- en tekenmateriaal op straat. Bijvoorbeeld de mystiek van het Midden-Oosten met alle kleuren of de historie in alle landen. Die interactie met verschillende culturen heeft mij heel veel geleerd. Ik voel me ook altijd aangetrokken door de Schelde, oude schuren en vervallen gebouwen fascineren me, het zijn juweeltjes om te fotograferen. Niet alleen mijn camera staat op scherp, ik ook, want tijdens mijn strooptochten ontdek ik van alles. Mijn camera volgt me dan ook op de voet (in mijn tas). Zelfs tijdens de weken van revalidatie ging ik ’s ochtends vroeg op pad om te fotograferen, want dat doe ik nog steeds, met één hand. Schrijven is ook een passie van me, die zich perfect laat combineren met het maken van korte verhalen en vakantieverslagen. Mijn hobby helpt mij heel goed door deze situatie.
Tot slot zou ik willen benadrukken aan iedereen die door een soortgelijke aandoening wordt getroffen : blijf positief en vecht. Geef niet op, want stilstaan is achteruitgaan. Onthaast, tijd is niet belangrijk in onze situatie. Rust en kom buiten. Bij teveel prikkels : STOP direct, langzaam wordt het beter, tijd is slechts relatief. En denk niet vooruit, denk aan de dag van vandaag en weer angstgevoelens”.
