🌈LET LOVE RULE!

“Wij zijn geen rare wezens, we zijn MENS”

Dit zijn Brian en Jeffrey👬 Ze zijn al 2 jaar gelukkig met elkaar. Omdat het 11 oktober Coming-Out Day is, spraken wij hen over het belang van een dag als deze, het leven in Terneuzen en hun toekomstdromen.

Wanneer was jullie coming-out moment?

Brian: “Ik ben zo’n 15 jaar geleden uit de kast gekomen, toen was ik ongeveer 14/15”

Jeffrey: “Ik denk ongeveer 10 jaar geleden, toen ik 20 was”

Hoe was dat voor jullie? Hoe reageerde je omgeving daarop?

Brian: “Bij mij super positief! Mijn omgeving begreep het gelukkig. Iedereen wist het stiekem allang. Mijn moeder vroeg het mij na een gesprek met haar nieuwe man, toen ben ik naar boven gegaan om na te denken. Toen ik weer beneden kwam stond ze te koken en sloeg ik op haar kont en ik zei ‘Ohja, het antwoord op de vraag is JA’, vanaf toen was alles heel open. Ik had gelukkig écht de ideale coming-out, zoals je die vaak in films ziet. Helaas hoor ik van anderen om mij heen vaak andere verhalen.

Toen ik eindelijk uit de kast kwam, merkte ik wel al dat er een Gay scene in Terneuzen was, waardoor ik samen met anderen probeerden deze weer op de kaart te zetten en een community op te richten. Ik was een van de weinige jongens die in Terneuzen rondliep met een man-bag ofwel een nette handtas voor mannen, haha, toen kreeg ik wel vaak rare blikken. In de slagerij waar ik werkte kreeg ik helaas te maken met lelijke situaties. Mensen die niet door mij geholpen wilden worden. Dat deed mij écht pijn. Je krijgt echt een label opgeplakt, terwijl ik ook maar gewoon MENS ben. Gelukkig had ik echt een geweldige bazin die het dan voor mij opnam.”

Jeffrey: “Mijn moeder en mijn zus vroegen het aan mij. Helaas begon toen ook de scheiding van mijn ouders, en heb ik het nooit echt tegen mijn vader kunnen vertellen. Ik heb mezelf toen weggecijferd, en alles opgekropt. Ik was doodongelukkig en ben toen naar Terneuzen gevlucht. 

Ik kom uit een echte mannenwereld; voetbal en techniek, dus ik vond het wel heel erg spannend om het daar te vertellen. Maar gelukkig kreeg ik hier heel veel steun. Mijn werkgever nam het altijd voor mij op en mijn voetbalcoach en teamgenoten ook. Als iemand tijdens de voetbal ‘flikker’ of ‘homo’ riep, nam iedereen het voor mij op. Dat is écht een heel fijn gevoel!”

Hoe was het op school?

Brian: “Op de middelbare school had ik veel vriendinnen, ik ben zelf hier niet uit de kast gekomen omdat dit enorm moeilijk was en er weinig aandacht voor was destijds. Na mijn middelbare school ging ik naar het MBO. Ik voelde mij niet veilig genoeg om het te vertellen. Ik heb 2 jaar als een fictieve hetero geleefd op school, dit omdat de school mij geen veilig gevoel gaf om mijn geaardheid te uiten. Ik was echt ongelukkig. Ik was bang dat ik gemene opmerkingen zou krijgen of zelfs geïntimideerd zou worden.  Ik weet ongeveer vanaf mijn 11e dat ik op hetzelfde geslacht val! Dit heeft de eerste jaren van mijn pubertijd een enorme druk op mij als persoon gelegd, waardoor je als jong mannetje denkt van dit klopt niet ‘ben ik dan toch hetero?’”

Vinden jullie dat er in de omgeving voldoende plekken zijn waar mensen terecht kunnen met vragen over hun seksuele geaardheid of genderidentiteit?

Brian: “Nee. Vroeger wel meer dan nu trouwens. Maar er zijn al zoveel initiatieven verdwenen. Vroeger had je het COC* in Terneuzen, die actief waren. Ze zijn helaas niet meer zo goed  aanwezig in Terneuzen/Zeeland, wel aan de overkant. Gelukkig kun je af en toe tegenwoordig nog bij De Chandelier terecht voor bijeenkomsten of een leuke avond.

Ik weet niet hoe het nu is, maar vroeger werden er redelijk wat feestjes georganiseerd in de stad waar ik zelf ook een kleine rol in speelde, zoals Pink Fridays. Dit waren natuurlijk geen feestjes expliciet voor gays, maar iedereen was welkom! Hier kon iedereen zichzelf zijn. Er werd destijds ontzettend veel geprobeerd, maar niemand stond er ooit volledig achter dit merk je tegenwoordig goed in de gemeente.

*COC Nederland is een orgaan in Nederland die zich inzet voor de rechten en emancipatie van lesbiennes, homoseksuelen, biseksuelen, trans- en intersekse personen (LHBTI’s)

Jeffrey: “Ook op school werd er weinig aandacht aan besteed. Er werd bijvoorbeeld bij Biologie al geleerd dat een man en vrouw zich horen voort te planten. Dan voel je je natuurlijk een vreemde eend in de bijt. Dus ook op school kon je (voor je gevoel) niet terecht”

Hoe open-minded is Terneuzen? Merk je dat het geaccepteerd is, of krijg je nog steeds rare blikken?

Brian: “Ik merk heel veel verandering. Vroeger mocht je jezelf niet zijn, nu mag je openbaar praten over deze zaken en mag je dat wel zijn. Wel merk ik nog steeds dat het verschil met de randstad enorm groot is. Steden zoals Gent en Rotterdam besteden veel aandacht aan de LHBTI community. Hier is het nog erg ONS kent ONS verhaal. Daarom ga ik zelf liever naar deze steden. Ik had het gevoel dat mensen mij hier niet zomaar zouden accepteren. Tijdens het stappen in Terneuzen had ik veel mensen rond me die mij wel accepteerden, maar er lopen nog steeds veel mensen rond die een andere mening hebben, en dat mag. Is de manier waarop zij dat uiten goed? Nee! Velen maken nog steeds een heel ding van het LHBTI zijn. Vaak verandert dit als er een familielid of iemand in de vriendengroep uit de kast komt, dan vinden ze het opeens super. Een beetje tegenstrijdig omdat ze hiervoor een totaal ander beeld/mening hebben van de LHBTI community.
Ik leefde in een andere realiteit, maar dat wil ik niet meer. Ik ga me niet meer anders voordoen ik ben wie ik ben zoals elk MENS dat is.
We krijgen hier af en toe nog rare blikken als we hand in hand lopen. Toch weiger ik het om dat te laten. Dan maar rare blikken. Ik ga mezelf echt niet meer verbergen of aanpassen om anderen te pleasen. Als je niet in het straatje hetero valt, dan ben je gek of ziek. Al met al is er nog een hele slag in te halen.

Jeffrey: “Daar ben ik het helemaal mee eens, maar alsnog kijk ik altijd over mijn schouder. Je hoort nog steeds nare berichten op het nieuws. Het is niet zo dat ik daar altijd aan denk, maar het blijft wel in je achterhoofd spelen. Wel merk ik dat werkgevers in de regio het steeds meer accepteren, die steun is heel erg belangrijk!

Ik snap dat mensen moeten wennen aan het nieuwe straatbeeld. Vroeger was het waarschijnlijk ook al zo, maar toen gebeurde het stiekem. Nu durven wij gewoon openbaar te zijn wie wij zijn, en hoeven wij geen masker meer op te zetten”

Hoe denk je dat Terneuzen kan bijdragen aan de LHBTI Community?

Brian: “Er kunnen zoveel dingen gedaan worden om de community te steunen. Het hoeven niet eens drastische of grote dingen te zijn, soms brengen kleine aanpassingen al grote veranderingen met zich mee. Begin bijvoorbeeld op scholen. En dan niet pas middelbare scholen, maar al op de kinderopvang . Als we vroeger vadertje of moedertje gingen spelen, speelde ik altijd maar het kind, want je zag nooit 2 jongens vadertje en vadertje spelen want dat hoort niet. Zo ook thuis speelde ik met de lego en de barbiepoppen van mijn zusje als we samen speelden. Laat een kind een kind zijn.

Jeffrey: “De lesstof in het onderwijs kan ook aangepast worden. Als scholen meer aandacht zouden besteden aan geaardheid, of gezinssamenstellingen, dan voelen anders geaarde mensen zich misschien niet snel raar. Ook moet er echt meer gepraat worden over dit onderwerp, thuis, op school, in de kroeg, overal! Onwetendheid is vaak de oorzaak waardoor mensen een bepaald stereotype in hun hoofd hebben.

Brian: “Ook de gemeente kan zijn steentje bijdragen door meer erkenning te geven aan ons. Besteed tijdens speciale dagen zoals Coming-Out Day of de Pride wat meer aandacht aan dit onderwerp. Steun aan onze community betekent al enorm veel voor ons. Met alleen een vlag uithangen kom je er niet. Wel door Ambassadeurs in te schakelen op deze dagen en het wat meer in de picture te zetten. Maak met wat kleine aanpassingen op de boulevard bijvoorbeeld een bankje in de regenboogkleuren met de prullenbak en lantaarnpaal. Zo laat je als gemeente zien dat je de LHBTI gemeenschap volledig omarmt en iedereen welkom is in de Gemeente. Volgens mij is Zeeland bijna de enige provincie in het land die geen Pride heeft. Als je als stad laat zien dat je enorm achter de community staat, wordt Terneuzen misschien wel de Pride hoofdstad van Zeeland. Hoe gaaf zou dat zijn, een Pride vloot op de Oostkolk of in de Veerhaven! De ruimte en het water hebben we, nu de middelen nog!”